کربن فعال

کربن فعال(Activated carbon) یا کربن اکتیو به گروهی از مواد کربنی با پوکی و سطح داخلی بالا اطلاق می شود که به دلیل مساحت داخلی قابل توجه، ساختار پوک و منفذی، ظرفیت جذب بالا، قابلیت فعال سازی مجدد سطح و همچنین قیمت پائین در مقایسه با جاذب های غیر آلی مانند زئولیتیک، مادهٔ منحصربه فردی می باشند. کاربرد مهم و قابل اهمیت آن ها در جداسازی بو، رنگ، مزه های غیر دلخواه از آب در عملیات های خانگی و صنعتی، بازیافت حلال، تصفیه هوا به ویژه در رستوران ها، صنایع غذائی و شیمیائی می باشد.

کربن فعال از پیرولیز موادکربنی از قبیل چوب، زغال سنگ ، هسته یا پوسته میوه ها مانند پوسته نارگیل حاصل می گردد و در مراحل بعدی تحت عملیات فعال سازی قرار می گیرد. پیرولیز موادکربنی، بدون حضور هوا، باعث تخریب مولکول های غیرآلی می شود که یک ماده پودری کربنی از آن ایجاد خواهد شد.

جسم تولیدشده دارای سطح ویژه و تخلخل بالایی می باشد.

سه فرایند اصلی برای فعال سازی کربن در نظر گرفته می شود:

1- فعال سازی با بخار

2- فعال سازی با دی اکسید کربن

 3- فعال سازی شیمیایی

در میان سه روش بالا فعال سازی با بخار بهترین گزینه به لحاظ زیست محیطی و اقتصادی است درحالی که فعال سازی شیمیایی بیشترین سطح و تخلخل را حاصل می کند.

مرکز یادگیری سایت تبیان، تنظیم: مرجان سلیمانیان